12 mei 2023
Dag van de verpleging. Dag van al die fantastische zorgers. Vorige week heb ik als kleindochter van een grootouder met beginnende dementie, zelf ervaren dat zorgers helaas niet allemaal zo professioneel en empatisch zijn. Maar het zijn wel de ervaringen met die zuurpruimen, die heel hard blijven kleven aan je lijf als patiënt en familie.
Deze dag draag ik op, enkel en alleen aan de mooie parels die het verschil maken voor zieke mensen, iedere dag weer. Ik hoor van die parels dat ze het moeilijk hebben – dat ze worstelen om op de werkvloer, tussen die norse mosselen – hun pad van patiënten helpen, te blijven bewandelen op de ontzettend drukke werkvloer.
Ondanks de lente is onze overheid nog steeds in een diepe winterslaap, al zeker wanneer het gaat over de huidige situatie in onze zorg. In onze buurlanden zijn ministers volop bezig met de situaties die er waren tijdens de voorbije pandemie. Ze zijn aan het ‘evalueren en reflecteren’. In België dateert het laatste verslag van Minister Vandenbroucke betreffende een evaluatie van de pandemie vs zorg, van november 2021. Een zeer wijze jongeman zei me vorige week met zachte stem: ‘Lieve Lien, het blijft dweilen met de kraan open maar op een dag is ook dat waterreservoir leeg’.
12 mei is ook de verjaardag van mijn vriendin die er niet meer is. Ze is er niet meer maar ik voel ze de voorbije dagen zo hard rondom mij. Ze zorgt dat ik opnieuw de kracht kan vinden om te kiezen voor mezelf, om moeilijke knopen door te hakken, om verder te blijven gaan in en met dit leven. Zij kan het niet meer en ze wou het zo verdomd graag: nog verder werken in de zorg, nog tijd doorbrengen met haar man en zoon.
Buiten regent het pijpenstelen. Maar in mijn hart, daar zijn velden vol zonnebloemen en schijnt de warme zon.
Onderstaand een aantal quotes die ik gebruik in mijn lezingen. Misschien zou het goed zijn om even terug in de tijd te gaan en te kijken naar de verpleegkundige theorieën/ modellen van pionier Florence Nightingale.
