Vandaag eren we alle brandweermannen- en vrouwen, beroeps en vrijwilligers. Hun job krijgt zoals andere zorgberoepen nog veel te weinig waardering in onze samenleving. Deze mensen riskeren tijdens een interventie hun gezondheid en leven. Ze bevrijden slachtoffers van verkeersongevallen uit verhakkelde wagens, redden zwaar verbrande lichamen van vaak jonge kinderen uit woningbranden en duiken in duister en vies water op zoek naar vermiste lichamen.
Â
Reddingsacties gaan helaas niet altijd gepaard met succes en deze helden – die ook maar mensen zijn zoals u en ik – lopen door blootstelling aan traumatische gebeurtenissen een hoger risico op het ontwikkelen van een posttraumatische stressstoornis. In Nederland zet men al enkele jaren in op collegiale opvang na incidenten die een grote impact hebben op brandweermensen. In ons land is op dat vlak nog werk aan de winkel om beter te gaan zorgen voor onze zorgenden.
Â
Onderzoek bij onze noorderburen toonde aan, dat het uit de weg gaan van problemen en situaties, psychische klachten in stand gaat houden. Onze overheid hoort meer in te zetten op preventie en momenteel ontbreekt het dergelijke projecten nog steeds aan wetenschappelijke onderbouwing. Wanneer men door meer onderzoek te gaan verrichten, inzichten verwerft in de factoren die de veerkracht van brandweermensen beĂŻnvloeden, kan men deze kennis ook gaan opnemen om het zo terug te geven aan de mensen in het werkveld.
Â
Zorgen voor onze medemens is zo’n ontzettend waardevol beroep, maar het wordt tijd dat we als samenleving gaan inzien – al zeker na een covidpandemie, die ondertussen tot een ver verleden lijkt te behoren voor onze politici – dat we meer middelen horen in te zetten om te gaan zorgen voor onze zorgenden.
Â
Â
