Gisteren stonden bij het Expertisecentrum ‘Waardig Levenseinde’ te Wemmel de deuren open. Thema van de dag: ‘Eigen regie: wat kan beter?’.
Ontzettend blij was ik, om op het programma te lezen dat er zich ook twee politieke figuren in het debat over palliatieve zorg en het levenseinde gingen mengen. Helaas konden deze last minute niet aanwezig zijn. Zou het ‘cold feet’ syndroom plots zijn opgetreden bij hen? Je als politicus voor een live publiek, van voornamelijk pro-palliatief en euthanasie gezinde mensen gaan uitspreken, dat is nu eenmaal een risicovolle actie.
Ja, er zijn nog hiaten aanwezig in een aantal artikelen van onze wetgeving. Maar, wanneer we de vergelijking met buurland Frankrijk gaan maken – dan dien je voor de kans op een comfortabel levenseinde en eigen regie hieromtrent in ons kleine Belgenland te zijn. Onze wetgeving is meer uitgebreid en wettelijk omkaderd.
Ik maakte kennis met drie fantastische LEIF-artsen (de vierde op de foto kende ik al).
Ontzettend mooie gesprekken gevoerd over delicate cases, palliatieve zorg en sterven anno 2023. Voor deze artsen is LEIF- arts zijn in de eerste plaats een roeping. Vaak krijgen zij de cases door waar een andere arts niet durft aan te beginnen.
Voor de geïnteresseerden: de hoofdpunten die ik heb onthouden, die deel ik komende week met jullie.
Ik eindig met een zin die het meeste bleef hangen na het debat: ´Door een wet op te stellen of aan te passen wijzig je niet het gedrag van mensen (artsen).’
