In het informatiemagazine editie #9 uitgegeven door NVKVV Netwerk Verpleegkunde, kan je voor de tweede keer een column van me lezen. De rode draad door dit verhaal is de pijn van onzichtbare familiepatronen. Het is een onderwerp waar ik als individu nog steeds heel hard mee worstel. Wanneer je dagelijks mensen gaat begeleiden, dan wordt er je zonder twijfel in die zorgcarrière wel eens een spiegel voorgehouden. Het is van belang dat je dan trouw blijft aan je professionaliteit en niet in de verleiding komt om je eigen pijn te gaan projecteren.
De voorbije 20 jaar heb ik meerdere psychologen en therapeuten bezocht om deze dikke, pijnlijke draad te identificeren en beetje bij beetje te gaan ontrafelen. Eens je de draad aanraakt als volwassenen wordt je ongevraagd en bijna ongewild teruggekatapulteerd naar een kindertijd waar je kennis maakt met je innerlijke kind. Je komt terecht in een emotioneel web waar de generaties voor jou telkens in verstrikt zijn geraakt. Het is de taak van jouw hopelijk competente therapeute, om ervoor te zorgen dat je niet wanhopig dreigt te verdwalen in de wirwar van jarenlange emotionele manipulaties en vroegkinderlijke trauma’s. Je maakt kennis met je innerlijke kind dat zich zo ontzettend onveilig, niet gehecht en angstig voelt. Jarenlang heeft die getraumatiseerde kleine jij in survival modus geleefd en hebben patronen onbewust jouw keuzes in foute en pijnlijke liefdesrelaties bepaald. Er was ook de arts die je vertelde dat je alweer kampte met een depressie, terwijl je diep vanbinnen voelde dat er zoveel meer aan de hand was. Die zogezegde zielendokter schreef liever een pilletje voor dan te gaan spitten in de wirwar. Praten vraagt tijd nietwaar?
Ondertussen, jaren later en alweer wat wijzer over mijn levenspad van kinds af aan, weet ik als geen ander wat trauma kan aanrichten met lichaam en geest. Wanneer je buikgevoel zegt dat er meer aan de hand is, laat geen arts, geen therapeut je wat anders wijs maken. Blijf zoeken tot je bij die ene juiste hulpverlener aan de deur belt. Een trauma overleven kan je niet alleen. Ik hoor zo verdomd vaak ‘Wat ben jij toch een sterke vrouw’. Mensen, dat ben ik in alle eerlijkheid helemaal niet. Het leven gooit mij al jaren harde ballen toe en al bijna 41 jaar doe ik mijn best om sommigen wat zachter te maken door middel van therapie. In tussentijd blijf ik met vallen en opstaan jongleren. De ballen die weigeren zich in zachtheid te vormen en telkens opnieuw het gevoel van wanhoop en pijn losmaken in mij, die tracht ik nu zonder schroom te leren loslaten. Het opnieuw programmeren van mijn autonoom zenuwstelsel heet dat.
“You are so brave and quiet I forget you are suffering”
– Ernest Hemingway –
