Recent gaf ik een lezing waarbij ik vooral een aantal pijnlijke casussen uit de zorg naar voor bracht. Dit zeker niet met als doel de aanwezigen te gaan shockeren, maar wel om mijn best stoere publiek van die avond trachten aan te tonen waar de pijnpunten zitten in onze huidige zorg wanneer het gaat over ouderen-, palliatieve- en levenseindezorg.

 

Na de uiteenzetting sprak een zeventiger me aan. Hij sprak: “Wel mooi wat u hier allemaal komt te vertellen maar het is toch niet allemaal kommer en kwel hé. Het is al zeker mijn beurt nog niet hoor. Ik voel me kiplekker en volgende week vertrek ik opnieuw voor een aantal weken naar de zon.” Tijdens zijn betoog capteerde ik een bevreesde blik in zijn ogen. Zijn woorden die hij openlijk uitsprak waren een dekmantel voor zijn vermoedelijk ietwat oncomfortabele gevoelens die mijn verhalen bij hem hadden naar boven hadden gebracht.

 

Nu, als leek kan ik de man geen ongelijk geven: “Waarom doemdenken en je zorgen maken om wat nog niet is?” Als hulpverlener, die al bijna 20 jaar zwaar zieke mensen begeleidt denk ik er natuurlijk anders over. Het zou voor ieder van ons wijs, en ja ook zeer zeker confronterend zijn, om toch een tipje van de andere sluier des levens op te lichten. Want wat als je als 74-jarige plots een hart-of herseninfarct doet? Je plots in een comateuze toestand op een intensieve zorgen afdeling vertoefd met enkel nog een bedlegerige toekomst in een woonzorgcentrum in het verschiet? Wat als je dan nog nooit met je naasten ‘het wat-als scenario’ hebt besproken? Zelfs als je op dat moment zou vertoeven in een warm en zonnige oord, dan kan ik alleen maar vermoeden dat op die dag, de zon helemaal niet meer zal schijnen.