Iedere zondagochtend lees ik bij mijn eerste tas koffie met veel goesting en aandachtigheid, de column van Jaela Cole in De Morgen Magazine. Haar schrijfstijl is puur en onomwonden. Doorheen haar verhalen en woorden lees ik zachtheid en zorg en voel ik haast haar kwetsbaarheid als hulpverlener en schrijver. Verhalen neerpennen vanuit je expertise is één ding, maar dit doen vanuit je eigen gevoel en broosheid, dat vergt moed. Jaela geeft relatiebegeleiding aan koppels en individuen, schrijft romans en is gezinswetenschapper en seksuologe in opleiding. Wekelijks deelt ze met de lezers een verhaal vanuit haar praktijk.
Herinner je je volgende alinea die ik gisteren neerschreef?
Wanneer het gaat over psychische pijnen die gepaard gaan met verslavingen, dan heeft het leven mij op professioneel en persoonlijk vlak het volgende geleerd: ‘Je kan een hand uitreiken naar mensen die worstelen maar deze reddingsboei wordt niet steeds vastgegrepen. Als vriend/ familielid/ partner/ hulpverlener blijf je dan met jouw meest oprechte intenties, verwezenlijkt en verslagen achter. Soms is de pijn waarmee een mens kampt, te intens om ermee aan de slag te gaan en kiest men voor een leven lang voortvluchtig zijn voor hun demonen. De pijn verdoven is het enige waar men dan nog toe in staat is met vaak alle gevolgen van dien.’
Het verhaal van Steven is hier zo’n aangrijpend voorbeeld van. Ieder van jullie wens ik rust en liefde. Voor zij die het hebben gevonden: omarm het en laat het nooit meer los. Voor hen die nog zoekende zijn: verlies de moed niet en blijf hopen. Want naast een gezond lijf en dito geest, schuilt in het vinden van rust en liefde niet het alledaagse, meest sobere geluk?
