Vorige vrijdag vond het symposium 20 jaar LEIF/10 jaar LEIF punten plaats in Mechelen. De titel van die dag was ‘Eigen LEIF, eigen LEVEN? – naar evenwaardigheid in de zorgrelatie’. Het werd een boeiende uiteenzetting met tal van experten waar in hun lezingen, het onderwerp ‘patient empowerment’ de rode draad vormde. Voor een organisatie zoals LEIF bestaat er nog steeds geen structurele financiering. Na 20 jaar overleven dergelijke open initiatieven nog steeds door de vele acties die ze zelf organiseren en mede door de steun van sponsors. Dit terwijl ze zo waardevol zijn en een ontzettend belangrijke rol spelen in het huidige klimaat van palliatieve- en levenseindezorg.
Ik heb het vaak over het feit dat we als hulpverleners onze verantwoordelijkheid moeten nemen in de zorg voor onze patiënten. Verpleegkundige zijn is naast een roeping ook een beroep waar je als zorger ook een belangrijke deskundigheid bezit. Je draagt een expertise waarvan je de luxe hebt dat je ze dagelijks kan en mag inzetten voor het helpen van zwaar zieke mensen. Toch doen velen het niet (meer) of te weinig. We zijn volgens Marc Koninckx – expert ouderenmis(be)handeling, geriatrisch en palliatief verpleegkundige, ambassadeur palliatieve zorg en LEIF nurse – met twee generaties verpleegkundigen: de onderdanige nurses en daarnaast de groep van nurses die medezeggenschap en inspraak opeisen. Ik hoef jullie al lang niet meer te vertellen tot welke groep ik behoor.
Het is aan ons om de eer van het beroep van verpleegkundige hoog te houden. Wij zijn de advocaten van de patiënten en dit beroep vraagt om verpleegkundig leiderschap en die aanvoering is echt niet alleen de taak van een hoofdverpleegkundige maar van ieder van ons. Leiderschap begint aan het bed van je patiënt, daar is moed en het nemen van initiatief voor nodig. Wees fier op je deskundigheid als zorger en hou je kennis op peil. Kennis is kracht, het is een waarde die we kunnen inzetten wanneer we zien dat de patiënt niet de zorg krijgt die hij hoort te ontvangen. Pas als je weet waarover je spreekt kan je gaan argumenteren met artsen. Dus sta even stil bij jezelf als zorger en denk na: wie ben ik en welke kennis/bekwaamheid bezit ik als hulpverlener?
Het was de minister van Volksgezondheid, Frank Vandenbroucke, die op het einde van de dag een afsluitende toespraak gaf. Het was een mooi voorbereide speech die we nu kunnen terugvinden op zijn website.
Als ik eerlijk ben, bleef ik als palliatief verpleegkundige op mijn honger zitten. Dat het inzetten van de overheid op patiëntenrechten in het belang is van de patiënten, tja dat is niks nieuws. Dat we in onze zorg meer patiënt- en minder ziektegericht horen te gaan werken, dat palliatieve zorg nog al te vaak terminale zorg is en dat palliatieve- en levenseindezorg een meer uitgebreid en verplicht lesonderdeel moet worden voor alle zorgberoepen, dat heb ik helaas niet gehoord. Na zijn slotwoord ging ik kort met de minister hierover in gesprek. Ik kreeg ondertussen een mail van een kabinetsmedewerker van hem dus blijkbaar is er toch iets blijven hangen. Wordt hopelijk vervolgd!
Met dank aan de fotograaf van dienst Nathalie Willems
