Onlangs werd ik gecontacteerd door een werkgever die me om hulp vroeg. Een koppel verloor na een acuut en kort ziekteproces van drie dagen, hun negen maanden oude zoontje. De mama was werkzaam bij de werkgever en deze wou het koppel vrijblijvend voorzien van rouwondersteuning. De leidinggevende wou ook weten hoe ze de mama op de werkvloer optimaal kon ondersteunen en dit samen met haar collega’s opnemen. Een werkgever die zo ontzettend begaan is met het mentale welzijn van zijn werknemers, het is een jammere zeldzaamheid maar het stelt me hoopvol naar de toekomst toe.
Ik deel met jullie graag een tekst. Het zijn de woorden van een dierbare ex-collega waar ik naar opkijk en ik jarenlang met zoveel plezier mee heb samengewerkt. Een hartoperatie zorgde ervoor dat hij ook voor 5 dagen mijn patiënt werd. Na de ingreep mocht ik hem wakker maken uit zijn kunstmatig coma en sinds dan noemt hij me Engeltje. Hij verloor jaren geleden zijn tweejarig dochtertje.
Een gehuwde man of vrouw die zijn partner verliest wordt een weduwe of weduwnaar. Een kind dat beide ouders verliest is een wees. Er bestaat geen begrip voor een ouder die zijn kind verliest. De pijn en het verdriet zijn dan ook amper onder woorden te brengen.
Engeltje, je was amper twee jaar toen we je verloren. De huisdokter gaf zonder verder onderzoek te doen, wiegendood op als oorzaak van jouw plotse overlijden en daar dienden we als ouders in te berusten. Door mijn werk in de forensische geneeskunde ben ik pas vele jaren later echt te weten gekomen waarom je niet meer bij ons was.
De eerste jaren hebben we als jonge ouders geleefd in een roes van onmenselijk verdriet. Gedurende twee jaar ben ik jou iedere avond komen gezelschap houden op je rustplaats. Ook ’s nachts hield de pijn mij al te vaak wakker en begaf ik me naar jouw begraafplaats. Ik hoopte hartgrondig dat ik jou daar op een avond of nacht plots ging weerzien. Ik ging je in mijn armen sluiten en jou nooit meer loslaten. Voor altijd zou ik jou meenemen naar jouw huis, onze thuis.
Op een avond was het anders. Ik zag je niet maar toch kon ik jouw aanwezigheid waarnemen. Je hebt mij toen laten voelen dat je gelukkig was, daar waar je ook was en nog steeds bent. Nooit zal ik die ervaring, dat gevoel van dat merkwaardige en intense moment vergeten. Het is daar waar ik al jarenlang troost uit put.
Wij, jouw ouders, wij overleven. Ooit is er een dag dat we elkaar zullen terugzien mijn Engeltje.
Jouw papa.
Tekening door Tom van der Bruggen uit het boek ‘Het sprookje van de dood’ door Marie-Claire van der Bruggen.
