Dit weekend katapulteerde pijnlijk nieuws, mijn gedachten zeer plots en levendig, zes jaar terug in de tijd. We zijn november 2017. In bed ligt een collega van me. Zij – een prachtige en klassevolle dame – zorgde al jaren voor anderen, voor zwaar zieke patiënten tijdens en na hun narcose. Nu ligt zij in het ziekbed en het gaat niet goed. Ze weet dat het einde nabij is maar voor haar is het te vroeg. Er is haar warme echtgenoot, haar twee prachtige zonen waarvan hij er één is, er zijn haar kleinkinderen en die kan ze onmogelijk nu al achterlaten. Dus ze vecht, met iedere vezel in haar steeds zwakker wordende en doodzieke lijf. Op een dag lukt het niet meer. De neveneffecten van haar behandeling en de ziekte zelf – nemen desondanks de grote wil en hoop om te blijven leven – over.
Die hoop en wil om hier bij haar geliefden te blijven, die zorgt voor het niet kunnen berusten, het niet in staat zijn om het einde te aanvaarden. Ze heeft een terminale onrust maar een cocktail van ontzettend veel liefde van haar gezin rondom haar sterfbed en de gepaste medicatie weet haar toch zielenrust te brengen. Hij zit naast haar bed wanneer ze vredig inslaapt en tegelijkertijd zie ik zijn hart breken.
Wanneer je oplettend bent zie je het vaak in de ogen van mensen. Het lijkt alsof een nevel van mist de schittering van hun ogen gaat bedekken. Bij velen blijft de mist tijdelijk hangen. Echter, als het leven je nog meerdere raken klappen uitdeelt en het verdriet zich telkens weer aandient, dan riskeer je als mens een vaak verborgen, heiig leven. Voor het overlijden van zijn dierbare mama was er begin november 2017 het verlies van een goede vriend. Amper 1 jaar na het overlijden van zijn mama overlijdt zijn papa. There’s only so much a heart can take.
Ik spreek uit een eigen gevoel van rauwe rouw, wanneer ik nu schrijf dat we als medemens te weinig stil staan bij de pijn en het verdriet dat verlies en rouw bij iemand veroorzaakt en permanent kan achterlaten. Er is de dag van het overlijden, het overlijdensbericht, gevolgd door de massale getuigenissen van steun op social media met daarna de uitvaartdienst. De weken en maanden die volgen zijn velen nog aanwezig en doet men pogingen, attenties om de gedachte aan diegene die er niet meer is, levendig te houden. Wanneer we een jaar later zijn, dan kan het plots heel stil worden. De rouw, niet langer zichtbaar voor omstaanders, maar nog steeds dagelijks pijnlijk aanwezig en intens voelbaar voor diegenen die het dichtst bij de overledene stonden. Zo gaan we heel vaak als medemens, als samenleving voorbij aan verborgen pijnen en verdriet die vaak schuilen of verstopt worden achter een glimlach en humor. Want het is makkelijker om samen met iemand hartelijk te lachen dan samen te huilen, toch?
Hij. Haar zoon. Hij stapte dit weekend uit het leven. Ik. Ik denk terug aan die dag in november 2017 toen ik de glans uit zijn ogen zag verdwijnen en de mist kwam…
“En dan komt een dag waarop het niet meer mogelijk is om gedachten te ordenen en naar oplossingen te zoeken. Zelfdoding is vaak geen keuze voor de dood, maar het volbrengen van het laatste waartoe men nog in staat is op dat moment. Zelfdoding beëindigt een leven, maar het is niet de beschrijving van dat leven. Het is belangrijk dat mensen zich herinneren hoe deze persoon heeft geleefd, en niet alleen het feit dat men koos om het te beëindigen.” – Manu Keirse
#zelfdoding #taboe #taboedoorbreken #10daagsevandegeestelijkegezondheid? #alledagenvandegeestelijkegezondheid!
