In onderstaande column uit De Morgen, ‘Raad Der Wijzen’ – stelt een oma van een ongeneeslijk zieke 7-jarige zich de vraag – hoe ze hiermee kan omgaan en op welke manier ze de ouders kan steunen in deze verschrikkelijk moeilijke tijden?
Filisoof Jean Paul Van Bendegem schreef een zeer treffend antwoord neer. Ik onthoud: ‘Stoppen met proberen kan dé ultieme daad van liefde zijn’. Ik wil daar nog aan toevoegen ‘ongeacht de leeftijd van de persoon, ongeacht of het nu over een mens (of nu heel kort door de bocht) of een huisdier gaat.
Een dame zei me onlangs: ‘Ik ben er nog niet klaar voor om mijn hondje te verliezen’. Het gaat hier niet over deze dame en of ze er klaar voor is om haar hond na 12 mooie jaren te laten inslapen. Het gaat hier over de levenskwaliteit en het welzijn van de hond die namelijk zelf niet kan beslissen over zijn einde.
Ook in de ouderenzorg heb ik tijdens mijn zorg carrière heel wat kinderen hetzelfde horen zeggen: ‘Mevrouw, ik ben er nog niet klaar voor om mijn moeder of vader op te geven’. Als hulpverlener is het dan ok om rustig te gaan samenzitten en te praten over het feit dat we ‘samen’ dienen te blijven waken over de levenskwaliteit van de zwaar zieke of stervende. Ongeacht het verdriet en de pijn bij naasten: de patiënt staat steeds centraal. Zo hoort het te zijn in de curatieve en palliatieve zorg en dat gegeven lijkt men heel vaak te vergeten of aan voorbij te gaan.
