Dag van de Zorg, dat was het gisteren. Sinds kort leg ik me op zondag een verplichte schrijf pauze op dus komt mijn ode aan de Zorg met een dag vertraging.
Deze zomer zal het drie jaar zijn dat ik niet meer werkzaam ben als zorger. Onlangs vergezelde ik een patiënt naar een ziekenhuis. Terwijl we samen in de wachtzaal van de arts zaten, overviel me plots een gevoel van heimwee. Zeventien jaar heb je op een plek de benen van onder je vermoeide lijf gelopen en ken je het labyrint van gangen, afdelingen en lokalen op je duim van buiten. Een tweede thuis, dat is het voor mij jaren geweest tot het op het een dag plots heel vreemd en onveilig voelde.
Mijn ontslag indienen als verpleegkundige was een beslissing van moed gevolgd door een rouwproces. Er zijn er velen die lachen wanneer ik dit zeg. De weglachers zijn zij die vaak jaren trouw blijven aan een job waar ze zich niet goed in voelen en er in berusten, louter uit angst voor verandering. Een job vaarwel zeggen kan wel degelijk gepaard gaan met gevoelens van verdriet. Verdriet om een team dat je kwijt bent, een vertrouwde omgeving waarin je jarenlang vertoefde, het verlies van loon,… In mijn opleiding rouw & verlies gingen we als student met onze eigen rouwprocessen aan de slag. Daar werd me pijnlijk duidelijk wat voor impact het einde van mijn ziekenhuis carrière op emotioneel vlak bij me had achter gelaten. Ik voelde mij door directie niet beluisterd, niet gehoord, niet gewaardeerd en al zeker niet geapprecieerd om mijn capaciteiten als zorger.
Vorige week liep ik een oud-collega tegen het lijf. Ze zag er zo ontzettend moe uit. Ik kreeg van haar te horen: ‘Ik heb al zo vaak aan jou gedacht. Jij durfde de zaken te benoemen op dienst. Jij kwam op voor ons en voor jezelf. Jij bent durven veranderen. Ik ben zo moe gezorgd maar ik durf de stap naar een andere carrière niet te zetten. We zijn zo moe. De artsen horen ons niet, de beddencapaciteit blijft men opdrijven desondanks personeelstekort en onze hoofden zien het wel maar volgen de instructies van hogerhand.’ Pas toen werd me opnieuw duidelijk hoe vredig ik me nu voel met mijn exit keuze en hoeveel meer energie ik heb sinds ik niet meer in een ziekenhuis werk. Ben ik ‘anti-zorg’? Neen helemaal niet, het blijft voor mij de mooiste job die er is. Ben ik ‘anti-hoe we momenteel omgaan met zorgers in vele zorginstellingen’. Absoluut.
Voor alle hulpverleners en mijn ex-collega´s, die post-covid overeind zijn gebleven en dagelijks nog steeds de beste en warme zorg geven aan hun patiënten: eindeloos respect is wat ik heb voor jullie. Ik ben hoopvol dat op een dag, de ogen van vele beleidsmensen zullen opengaan, zodat onze zorg opnieuw kan worden wat het voor mij 17 jaar geleden was: aangenaam, werkbaar en menswaardig voor zorger en patiënt.
