‘Wil ik het weten als ze een datum voor de euthanasie heeft gekozen? Wil ik erbij zijn?’: het zijn vragen waar Wout Van Steenwinkel (25) uit Vilvoorde een antwoord op moet vinden nu de euthanasieaanvraag van zijn mama Nathalie werd goedgekeurd. In september 2016 werd Nathalie Huygens (50) tijdens het joggen in Vilvoorde op een brutale manier verkracht en voor dood achtergelaten. Na meer dan zes jaar strijden, weegt het psychisch lijden te zwaar door. En zo komt het levenseinde van Nathalie wel heel dichtbij. Ook voor haar kinderen. ‘Als mensen zeggen dat mama haar kinderen in de steek laat, word ik kwaad. Niemand weet wat het is om in haar schoenen te staan.’
Het volledige artikel kan je lezen via deze link:
Euthanasie in geval van psychisch lijden is helemaal geen egoïstische keuze van de persoon in kwestie. Toch krijgen deze mensen – die ook zwaar ziek zijn en vaak al jaren in stilte lijden – heel vaak zelfzucht als verwijt.
Onze wetgeving in geval van euthanasie bij psychisch lijden is zeer goed omkaderd. In onze wetgeving zijn er duidelijke richtlijnen, waar de casus van diegene die euthanasie vraagt, dient aan te voldoen. Alleen staan velen heel snel klaar met een oordeel ten opzichte van deze mensen en hun euthanasiewens zonder ook maar enig inzicht of kennis te hebben van deze wet. Er wordt ook veel geoordeeld door mensen die nog nooit in de zorg hebben gestaan.
Als verpleegkundige ben ik van mening dat mensen die lijden aan schizofrenie, depressie, etc… ook uitbehandeld kunnen zijn. Wanneer in geval van kanker – chemo- en immunotherapie, radiotherapie en multiple pijnbehandelingen niet meer helpen – dan kan onze samenleving begrip opbrengen voor de stervenswens van deze zieke. Wanneer men al jarenlang, van het ene psychiatrisch centrum naar het andere wordt doorverwezen, verschillende medicamenteuze en honderden gesprekstherapieën achter de rug heeft en er na al die tijd nog steeds geen beterschap is, dan gaat men deze mensen met de vinger wijzen. Wanneer men dan uit pure wanhoop en radeloosheid een zelfdodingspoging onderneemt dan wordt men alweer bestempeld als zelfzuchtig.
Deze week ben ik gestart met de begeleiding van een dame die een euthanasiewens heeft. In haar geval gaat het om fysiek en psychisch lijden. Ze wordt niet gehoord door de hulpverleners rondom haar. Haar lijden blijkt een zware last te zijn voor de maatschappij waarin we vandaag leven. Haar goed beluisteren – daar neemt nu geen enkele hulpverlener die haar omringt – verantwoordelijkheid voor. Anderhalf uur heb ik naar haar geluisterd, heb ik haar geïnformeerd, zijn we in gesprek gegaan over haar fysieke en mentale pijn en heb ik vooral heel veel begrip geuit voor de situatie waar ze zich al jaren in bevindt.
Toen ik haar huis verliet voelde ik wat meer rust bij haar, een kleine opluchting omdat ze eindelijk gehoord werd en we een aantal zaken concreet hebben gemaakt zoals onder andere een schriftelijk verzoek van haar euthanasiewens en een voorafgaande zorgplanning. Haar gelaat en pijnlijke lichaam leken bij mijn vertrek iets meer ontspannen. Samen ga ik met haar op weg. Ook het feit dat ik haar familie ga begeleiden brengt haar troost en wat meer zielenrust.
De maand die nu volgt zal moeilijk zijn. De tijd wachtend doorbrengen in onzekerheid is zwaar. Waar ons pad zal eindigen, ik weet het nu niet als hulpverlener. Maar luisteren, er zijn, haar het gevoel geven dat ze niet alleen is op deze wereld, actie ondernemen in zaken die al jaren sluimeren in haar hoofd, het kan zo troostend werken.
