Rouw kan aanvoelen alsof je vast zit. Je lijkt gevangen in een koude, modderige en sompige brei – waar je bij iedere beweging die je maakt – verder lijkt weg te zakken in een moeras van verdriet en pijn. Je zit in een overlevingsmodus. Er is zoveel pijn dat ons brein alleen maar in denkmodus gaat om toch te kunnen overleven omdat ´voelen´ gewoon te confronterend is. Het laat ons lichaam met al zijn ledematen lustig spartelen in de modder. Er zijn mensen die jarenlang proberen overeind te krabbelen maar ondertussen blijft er te veel water bij de al overvolle modderpoel lopen. Op een moment zijn ze helemaal leeg: hol door verdriet en verlies, uitgeput door de zorg voor anderen. Het zijn vaak zij die nooit hebben geleerd om te zorgen voor zichzelf en hun schuldig voelen als ze de zorg voor henzelf laten primeren op die van anderen. 

 

Als rouwcoach gooi ik mijn cliënten die zich in dat moeras bevinden een stevig touw toe. Er zijn zij die het touw goed vastklemmen met beide handen en er zijn zij die aarzelen en opnieuw loslaten. Dat moeras is immers even of heel lang hun comfortzone geweest. De mallemolen van het leven gaat door en liet hen niet toe om het verdriet te doorleven omdat ‘voelen’ simpelweg te pijnlijk was. Ze zijn dus blijven baden in dat kille moeras tot ze er haast in dreigden te verdrinken en verstikken. 

 

Zij die het touw goed vastnemen zijn klaar om met hun verdriet aan de slag te gaan. Heel voorzichtig, beetje bij beetje kom ik samen met hen uit die donkere poel van rouw en verlies. Zij die niet klaar zijn kan ik niet helpen. Ik mag nog zo hard trekken aan dat touw, als mijn cliënt zich niet vast grijpt dan lukt het niet. Ik denk hierbij aan heel wat senioren die na vele jaren nog steeds getraumatiseerd zijn door een oorlogsverleden. Ze zijn een generatie van mensen die niet geleerd hebben om te copen met verdriet en blijven zo levenslang in hun overlevingsmodus zitten. Het zijn mensen die bij het levenseinde vaak een hevige terminale onrust hebben omdat zaken niet werden uitgewisseld en/of afgesloten. 

 

Het moeras van rouw? Herkenbaar voor jou en wil je er graag uit maar weet je niet hoe? 

Ik help je heel graag want rouwen hoor je niet alleen te doen. 

 

Liefs,

Lien